Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Zoek mijn poes

Boef, onze harige viervoeter. De braafste kat die we in tijden hebben gehad. Poept in eigen achtertuin, zit heerlijk op de bank in het zonnetje voor de deur te genieten en wandelt iedere vroege morgen en late avond trouw achter onze Mechelse draak aan als we ons rondje doen. Af en toe rent ze het blokje om, omdat respectievelijk de voor- of achterdeur dicht is en haar hevig krabben en mauwen geen effect heeft. Verder slaapt ze de hele dag óf in de bosjes in de achtertuin, óf boven op zolder tussen de dozen. Wat een heerlijk leven! Met mooi weer blijft ze ‘s nachts voor de deur zitten, waardoor wij in de vroege ochtend vaak wakker worden van schreeuwende eksters en kauwen bij ons open raam. Niet omdat Boef een gevaar is voor hun jongen. Nee, gewoon omdat deze groep het heerlijk vindt om haar ‘op stang’ te jagen. Want Boef kan niet jagen en al helemaal niets vangen. En dat terwijl ze als kitten kon apporteren als de beste! Nee, onze Boef raken we niet snel kwijt. Ik ben echter wel altijd
Recente posts

Vleugellam

Juli 2023, de zomervakantie is begonnen. Er lopen nog wat ICT-zaken door en ik moet nog een keer terug naar kantoor, maar ik kan flink gas terug nemen.  Ik kijk altijd erg uit naar dit moment. Als het echter zover is dan zit ik mezelf altijd flink in de weg.  Ik bedenk van te voren vanalles wat ik wil doen, waar ik normaal gesproken geen tijd voor heb. Maar eenmaal zover, ben ik te moe om maar iets te ondernemen. En er komt werkelijk niets uit mijn handen.  Meestal is dat één grote frustratie omdat ik daar niet aan toe wil geven.  Vorige zomer moest ik deze frustratie loslaten omdat ik Corona kreeg. En ook nu word ik een handje geholpen door de natuur.  Want de avond voordat ee naar bed gaan, gaat Ton de hond uitlaten en als hij de voortuin inloopt fladdert daar een vleugellamme kauw die uit de klauwen van de buurkat probeert te blijven.  Ik moet hem vangen want het zwarte gedrocht van de buren sluipt er nog steeds gretig achteraan. En al gauw blijkt dat de kauw flink te pakken is geno

Genderneutraal opvoeden

Genderneutraal. Dit begrip mogen ze van mij door de plee spoelen. En meteen schrappen uit de Dikke van Dalen.  Het wordt zo aangedikt dat het voor mij inmiddels aanvoelt dat je als vrouw niet meer trots mag zijn op het vrouw zijn en mannen zich bijna moeten schamen als ze echt man willen zijn.  Behalve dat het vreselijk onhandig is bij de toiletten, ik zit niet te wachten op blote mannenbillen voor een pisbak, vind ik deze gekte ernstig overdreven.  Vlogger Femke Louise en vriend Denzel hebben het er over dat ze hun nog ongeboren kind zelfs genderneutraal gaan opvoeden. YouTuber Roosmarijn Koster beweert ‘het’ al 11 maanden bij haar babydochter toe te passen en het nu een ‘neutrale’ opvoeding te noemen. Men doet net of dit nieuw en hip is. Maar helaas, ik kan de jonge ouders zo vertellen dat deze visie rondom het opvoeden van kinderen helemaal niet zo nieuw en uniek is. En ik  ben ook erg benieuwd hoe deze kersverse ouders dat dan zo anders zullen invullen dan andere ouders met een gez

Altijd bereikbaar

E en huishouden van Jan Steen met  twee jonge energieke zoon en volop genieten van je vakantie totdat je je vijfde middenvoetsbeentje breekt. Dat hele kleine twijgje helemaal aan de buitenzijde van mijn voet begaf het tijdens onze reis aan de Franse kust, toen we van de klif af een weg zochten naar beneden naar het strand. Eerst dacht ik nog ‘gips erom en gaan’. Want ruim 10 jaar daarvoor heb ik hetzelfde twijgje op dezelfde plek, maar dan aan mijn andere voet gebroken. Ik kan me herinneren dat ik daarmee fietste, de bus pakte, en gewoon mijn dingen bleef doen. Kortom niets hield mij toen tegen.  Het valt daarom vies tegen dat ik nu niets lijk te kunnen en inmiddels twee gipsen verder tot aan mijn knie, geparkeerd in onze eigen achtertuin zit te wachten totdat manlief weer thuiskomt van zijn werk. Want ik kan nu bar weinig…. Vrienden van ons zijn al zo fantastisch om de hond uit te laten als Ton werkt en blijven iedere dag even hangen voor een lekkere bak koffie, die ze overigens zelf

Jabba de Hutt

We kregen op woe-avond een appje…. ‘Mam, niet schrikken hoor, maar ik word vanavond opgenomen in het ziekenhuis van Den Helder’.   Zolang meneer nog kan appen schrik ik niet zo heel snel, maar wil daar natuurlijk wel direct alle details over weten. Dus hang ik meteen aan de telefoon.  Al snel krijg ik na mijn zoon de verpleegkundige van het marineschip aan de lijn. “Het is wel fijn als u hier naartoe kan komen. Hij heeft al de hele dag een hoge hartslag en snelle ademhaling. We hebben al verschillende onderzoeken aan boord gedaan, maar kunnen de oorzaak niet vinden. Waarschijnlijk is er niets aan de hand, maar we willen een aantal zaken, zoals bijvoorbeeld een longembolie uitsluiten door extra onderzoek te laten doen in het Noorwest ziekenhuis in Den Helder. Hij zit er hier wel heel stoer bij, maar we weten niet wat er uit de uitslag van de vervolgonderzoeken zal komen. Wij begeleiden hem zelf tot aan de kade en keren dan terug naar het schip. Maar we wachten natuurlijk wel eerst op de

Goedemorgen!

Jaren geleden ging ik me steeds meer ergeren aan mijn simpele Hema wekker. Niet omdat het ding zo simpel was, want het deed wat het moest doen: wekken! Maar de wijze waarop ging mij iedere werkdag steeds meer tegen staan. Op dat monent kwamen de Phillips Wake up lampen in trek. Dat leek mij wel wat: langzaam wakker worden van een opkomend licht in je slaapkamer.   Het duurde dan ook niet lang voordat ik zo’n wekker-lamp heb aangeschaft. Als een blij ei heb ik het apparaat uitgepakt. En tot mijn verbazing had je ook nog verschillende opties in geluid. Ik koos uiteraard niet voor indringend gepiep. Mijn keuze viel, niet geheel verrassend, op het heerlijke gekwetter van vogels. En sindsdien word ik iedere ochtend wakker van opkomend (bijna) natuurlijk licht en vogelgetjilp.  Zomer of winter, wij slapen met het raam open. Heerlijk. Liever een extra deken en frisse lucht dan broeien in een zuurstofarme slaapkamer. Omdat wij in een Vinex-wijk zijn komen wonen, hebben we de eerste jaren geen

Petit-Spay 2020

Op pad naar ons favoriete stekje van 3 jaar geleden. Petit-Spay! Zie mijn post drie jaar geleden:  https://i-boor.blogspot.com/2017/07/petit-spay.html )  Het verlaten dorpje vlakbij Trois-Ponts, op de weg naar Stavelot.  Met mijn koffertje met daarin de mini drone in de aanslag ga ik vol goede moed op pad. Veel verwacht ik overigens niet van de opnames, het is daar erg begroeid, ik ben niet echt behendig met het ding en de batterijduur is erg kort. Tegen de tijd dat ik het kreng kan bedienen is de 1e batterij meestal al leeg en ik heb slechts twee batterijen.  We zetten de auto aan de kant van de weg en laden uit. Luna staat er enthousiast bij te trappelen. De weg naar het verlaten dorp is verder dan ik dacht. Pas als het asvalt ophoudt en het pad in grote keien over gaat, weet ik dat we in de buurt komen.  De spanning stijgt, al is het natuurlijk veel minder spannend dan de 1e keer dat we het verlaten dorpje ontdekten en alles nieuw was.  Bij het voorbij lopen van het 1e huisje, valt