Mi jn moeder heeft een vriendin, Elly genaamd. Elly ken ik mijn hele leven al, dus iedereen die mij een beetje goed kent, kent Elly ook. Elly is nogal een brokkenpiloot. Heup breken tijdens het fietsen, rollen door de optrekkende bus, vallen tijdens de hond uitlaten, vallen van een trapje waar ze niet op had moeten gaan staan. Enfin, ik kan zo nog een tijdje doorgaan met het opsommen van grote en kleine ongelukjes. En als je weet wat een dunne, lange maar fragiele vrouw het is, dan valt het nog mee hoe ze er iedere keer uit komt. Want als je alleen al naar haar wijst hebben haar botten de neiging om als twijgjes te breken. Sinds Hans, de man van Elly, zo’n 12 jaar geleden overleed, haalden we Elly met regelmaat op om bij ons te komen eten. Echter sinds het overlijden van mijn vader in oktober is dat een beetje in het slob geraakt. Mede omdat wij iedere vrijdag na het werk mijn moeder ophalen om even lekker de week door te nemen waarbij mams gezellig een hapje mee blijft ete