Het verlaten dorpje vlakbij Trois-Ponts, op de weg naar Stavelot.
Met mijn koffertje met daarin de mini drone in de aanslag ga ik vol goede moed op pad. Veel verwacht ik overigens niet van de opnames, het is daar erg begroeid, ik ben niet echt behendig met het ding en de batterijduur is erg kort. Tegen de tijd dat ik het kreng kan bedienen is de 1e batterij meestal al leeg en ik heb slechts twee batterijen.
We zetten de auto aan de kant van de weg en laden uit. Luna staat er enthousiast bij te trappelen.
De weg naar het verlaten dorp is verder dan ik dacht. Pas als het asvalt ophoudt en het pad in grote keien over gaat, weet ik dat we in de buurt komen.
De spanning stijgt, al is het natuurlijk veel minder spannend dan de 1e keer dat we het verlaten dorpje ontdekten en alles nieuw was.
Bij het voorbij lopen van het 1e huisje, valt ons meteen op dat de jurk niet meer voor het open raam hangt te bungelen. Ik kan me nog herinneren dat ik daar destijds vooral de kriebels van kreeg.
Het groen rondom dit huisje is inmiddels veel dichter begroeid waardoor je het huis nog minder kan zien. Je kan wel zien dat een klein looppad aan de voorkant open blijft. Er zijn duidelijk meer mensen die dit verlaten dorpje bezoeken. We laten dit huisje voor wat het is en gaan meteen door naar het grote ooit zo statige chateau. Dat pand heeft meteen weer onze aandacht, alsof we er naartoe getrokken worden. Als het pand ‘opduikt’ tussen de begroeiing, zien we wel dat het inmiddels nóg meer vervallen is. Maar door het verval heen, zie je nog steeds dat het ooit iets prachtigs geweest moet zijn. Ik fantaseer meteen over hoe de bewoners er destijds geleefd hebben. Daar zou iemand best een mooie roman over kunnen schrijven.
Ik besluit al snel om de kleine drone uit het koffertje te halen en te zien of we op de één of andere manier de 1e verdieping kunnen filmen. Want die durfden wij destijds niet te betreden. Bang voor instortingsgevaar als we op de 1e etage lopen.
Van ver beginnen met filmen zodat je het hele gebouw ziet en dan langzaam dichterbij komen, dat is mijn plan. Dat valt overigens niet mee. Er is zoveel begroeiing, dat dit veel van mijn niet aanwezige vliegskills vraagt. Eén tak raken en de drone stort namelijk ter aarde.
Ik let er constant extra goed op dat ik bij aanvang van een vliegpoging in de Tello-app op de video én de record button druk. Het zal mij nu niet gebeuren, zoals zo vaak in het begin bleek, dat ik wel gevlogen heb, maar het apparaat niets opgenomen heeft!
De 1e vlucht is stuntelig en zodra ik met veel moeite tussen de dichte begroeiing door het huis binnen ben gevlogen stort de drone om onduidelijke reden ter aarde.
Batterij leeg? Nee. Teveel wind of tocht? Het is tenslotte maar een klein, licht ding. Of misschien de connectie verloren? Allemaal niet het geval. Ik start de drone weer op en vlieg het trapgat in naar boven.
Ik vind het zo spannend om de drone niet te verliezen dat ik niet naar de opnames kijk en alleen maar gefixeerd ben op de drone zelf. En of het nou aan mijn gestuntel ligt of niet, maar opeens stort het ding wéér ter aarde.
Shit, want nu ligt het ding op de 1e verdieping van het vervallen chateau. De trap ziet er stevig genoeg uit, maar het blijft een oud vervallen pand waar steeds meer vanaf brokkelt en instort.
Mijn redder in nood twijfelt niet en gaat voorzichtig de trap op. Alsof hij eindelijk een goede reden heeft om de gok te wagen en boven te kunnen kijken. Ik houd mijn hart vast en vraag met een afgeknepen stem of hij dit wel zal doen. Ik laat de drone nog liever achter dan dat er iets gebeurt.
En alsof Luna mijn angst merkt, staat ze bij mij onrustig onderaan de trap te draaien en te piepen als het baasje naar boven gaat...
Ik durf niet onderaan de trap te blijven staan. Als de boel instort moet er iemand zijn die alarm kan slaan...
In eerste instantie kan Ton de drone nergens vinden. Dat is raar, want omhoogkijkend door het trapgat konden we beiden zien waar deze ongeveer is geland.
Vreemd of niet, maar hij vindt de drone uiteindelijk aan de andere kant van het trapgat.
Op de één of andere manier lukt het niet om de drone nog met mijn iPhone te connecten. Alsof de apparaten geen bereik onderling hebben. Dat zou natuurlijk kunnen, met de betonnen vloer ertussen. Echter wanneer Ton de Tello in het trapgat houdt, lukt het nog steeds niet.
Na veel moeite lukt het om de drine uiteindelijk toch aan de praat te krijgen en film ik een klein stukje, maar al snel is de batterij leeg.
De tweede batterij bewaar ik voor als we straks weer buiten zijn.
De beneden etage is voor ons niet meer zo spannend als eerst, alhoewel het heel onbehaaglijk blijft om er rond te lopen. Alsof ‘iets’ niet wil dat je er rondneust.
Ik besluit de zijkant van het huis te bekijken terwijl Ton blijft rondneuzen op de etages boven. Toen we hier drie jaar geleden waren, hebben we het gedeelte naast en achter het huis niet bekeken. We waren al zo onder de indruk van het guus zelf. Een gedeelte van de gevel is grotendeels naar beneden gekomen. Deels ook het dak met de leistenen. Het maakt me onrustig wetende dat Ton boven loopt en dit te zien. Ik piep dat hij toch vooral voorzichtig moet doen en maar beter naar beneden kan komen. Ondertussen vraag ik hem wel of hij foto’s geeft genomen, want tegelijkertijd wil ik ook wel graag weten hoe het er daarboven uitziet.
Ik loop door naar de achterzijde van het huis en vergaap me aan de schoonheid van het verval. Ton is er ondertussen (gelukkig!) ook bij gekomen en we genieten samen van de vergane glorie.
Naast het pand vinden we nog veel gaten in de fundering onder het huis naar kelders.
Ik heb nog twee keer de drone opgelaten en twee keer stortte deze op onverklaarbare wijze ter aarde op het moment dat ik de 1e etage wilde filmen.
Op de camping aangekomen bekijk ik de foto’s en filmpjes.
En wat blijkt.... ik heb slechts één filmpje! De drie filmpjes daarna staan op onverklaarbare wijze niet op mijn telefoon. En ik weet echt zeker dat ik ‘record’ heb ingedrukt.... 😳
In eerste instantie kan Ton de drone nergens vinden. Dat is raar, want omhoogkijkend door het trapgat konden we beiden zien waar deze ongeveer is geland.
Vreemd of niet, maar hij vindt de drone uiteindelijk aan de andere kant van het trapgat.
Op de één of andere manier lukt het niet meteen weer om de drone nog met mijn iPhone te connecten. Alsof de apparaten onderling geen bereik hebben. Dat zou natuurlijk kunnen, met de betonnen vloer ertussen. Echter wanneer Ton de Tello in het trapgat houdt, lukt het nog steeds niet.
Na veel moeite lukt het uiteindelijk dan toch en film ik nog een klein stukje, maar al snel is de batterij leeg.
De tweede batterij bewaar ik voor als we straks weer buiten zijn.
Ton heeft echter de smaak te pakken. Die krijg ik nu echt niet naar beneden. Hij struint graag nog even rond nu hij daar toch boven is.
Ik durf niet alleen beneden achter te blijven, je weet maar nooit of de boel ergens instort! 😉 Maar met z’n tweeën boven lopen, lijkt me een nog slechter plan. Ik vraag hem wel of hij foto’s neemt, want eigenlijk wil ik ook wel heel graag weten hoe het er daarboven uitziet!
Ik besluit buitenshuis de boel te bekijken zolang Ton daarboven blijft rondneuzen.
Toen we hier drie jaar geleden waren, hebben we het gedeelte naast en achter het huis niet bekeken. We waren al zo onder de indruk van het huis zelf en ik besluit daarom daar eens een kijkje te nemen.
Ik start bij de zijkant van het huis. Daar ligt de meeste puin. Naar bovend kijkend zie ik een gapend gat in het dak. En vóór mij in een grote berg puin liggen platen leisteen van het dak en brokstukken die van de gevel losgekomen zijn.
Ik wil wel een paar leistenen er tussenuit vissen om mee naar huis te nemen als trofee. Maar het feit dat Ton nog boven rondstruint maakt me onrustig, zeker nu ik de toestand van de zijgevel en het dak heb gezien. Ik laat die leistenen maar even voor wat het is en roep met een wat afgeknepen stem naar hem dat hij toch vooral voorzichtig moet doen en nu maar beter naar beneden kan komen. Maar ik krijg geen gehoor.
Ik hoor hem boven ook niet rondscharrelen. Ik roep nog een paar keer, maar krijg geen gehoor. Ik zou nu natuurlijk in paniek moeten raken, maar het huis is groot, misschien hoort hij me niet. Luna kijkt met gespitste oren naar boven. Zij lijkt zich nog nergens druk om te maken. Waarschijnlijk hoort zij hem wel rondlopen met die superoren van haar. Ik besluit daarom de achterzijde van het huis maar eens te gaan bekijken. Binnen rondlopen geeft geen fijn gevoel. Het is minder spannend dan toen we het huis drie jaar geleden voor het eerst ontdekte. Maar iets in mij geeft me toch het gevoel dat we hier niet mogen zijn.
Ik loop door naar de achterzijde van het huis en vergaap me aan de schoonheid van het verval.
Ik loop er wat verlaten rond. Je zit hier echt in the middle of nowhere. Hoe vaak zou hier iemand een kijkje nemen? Ik moet er niet aan denken dat je hier iets overkomt en ben ontzettend blij met het feit dat je tegenwoordig bijna overal bereik hebt met je telefoon! Ik besluit buiten te blijven en ben blij dat Luna mij keurig volgt en in de buurt blijft. Die hoef ik tenminste niet in de gaten te houden. Zij lijkt het hier overigens prima naar haar zin te hebben.
Tot mijn grote opluchting zie ik Ton aan komen lopen. Hij blijkt tot zelfs op de zolder van het huis te zijn geweest. Het is maar goed dat ik dát niet wist.
We genieten samen nog even van de vergane glorie.
Ik heb daarna nog twee keer de drone opgelaten en beide keren stortte deze op onverklaarbare wijze ter aarde op het moment dat ik de 1e etage wilde filmen.
Naast het pand vinden we ook veel gaten in de fundering naast en onder het huis naar kelders. Deze lopen ver door op het landgoed. Je vraagt je af waar die kelders voor werden gebruikt. Vooral omdat het wel vier keer de oppervlakte van het huis omvat.
Wederom voldaan vertrekken we van het terrein. En het voelt toch goed om weer bij de auto aan te komen. Zo’n verlaten plek is toch niets voor mij. Mijn fantasie gaat hier iets te veel met me aan de haal.
Op de camping aangekomen bekijk ik de foto’s en filmpjes.
En wat blijkt.... ik heb slechts één filmpje van de drone! De drie filmpjes daarna staan op onverklaarbare wijze niet op mijn telefoon. En ik weet echt heel zeker dat ik ‘record’ heb ingedrukt.
Ik denk dat ik hier maar niet te lang bij stil blijf staan... 😳
@iBoor
Reacties
Een reactie posten