iBoor

J aren geleden hadden we een Volkswagen Passat. De trots van Ton. En als hij blij is met zijn auto, dan rijden we daar járen mee. Hij heeft gewoon wat moeite met grote veranderingen, denk ik.   En mij maakt het niet uit. De auto moet wel iets van klasse of een stoere uitstraling hebben, verder vind ik het gewoon belangrijk dat het ding altijd start wanneer je het nodig hebt! Er kwam echter een moment dat het contactslot van onze trouwe Volkswagen Passat versleten was en we daardoor het trouwe 'beestje' regelmatig niet gestart kregen. Gelukkig was daar onze Volkswagen monteur Paul die dat wel even voor ons zou fiksen. Probleem was wel dat hij dat contactslot moest bestellen, dat was niet op voorraad. Maar geen probleem, hij zou wel even laten zien hoe je de auto met twee draadjes onder de motorkap kon starten als het contactslot niet meewerkte. Dus Ton liet dat op zijn beurt ook aan mij zien. Net zoals hij mij eerder ook heeft geleerd hoe je een band moet verwisselen

T erwijl de ene persoon gruwelt van deze beesten, vind ik ze best mooi. Wanneer je ziet hoe georganiseerd deze beestjes in een kolonie samenleven en samenwerken, dan is dat op zijn minst bewonderenswaardig. Al zie ik ze liever niet met te veel tegelijk rond ons huis.  Tijdens onze eerste wandeling in het bos bij de camping in Ennepetal (Duitsland), vandaag,  zagen we er heel veel; vliegende mieren. Waar je ook keek, ze zaten tussen het mos, kwamen uit kieren en zaten op boomstammen te schitteren in de zon.  Als je ze met zoveel thuis ziet dan ga ik er ook wel een beetje van griezelen. Maar je weet dat deze beestjes vanzelf weer verdwijnen, meestal zijn ze de volgende ochtend allemaal weg. Al lezend leer ik dat eind juli -begin augustus de larven uitgegroeid zijn tot volwassen vliegende mieren en dan tegelijk vliegend op zoek gaan naar een partner. Ze paren, vrouwen raken hun vleugels kwijt en stichten in de grond of spleten een nieuwe kolonie, de mannetjes sterven een w

Petit Spay We  zitten natuurlijk niet voor niets in De Ardennen.  Manlief weet altijd leuke stekkies uit te kiezen en als we er dan zijn is het van: 'Nou, dat is ook toevallig! Hier is veel gebeurd in de 2e WO!  ' Na ruim 30 jaar heb ik mij daar bij neergelegd....  Afijn, hij volgt al dagen op de fiets de route van ene commandant kampfgruppe Peiper terwijl ik in mijn vierde triller (lees leesboek) ben beland.  Maar nu werd ik toch wel geïnteresseerd in wat hij had gelezen over het gehucht Petit Spay, waar die kampfgruppe Peiper is geweest. Op de kaart bestaat het gehucht niet meer, maar volgens Ton moest het verlaten gehucht met ong. vijf huizen er nog staan. Kijk..... dan wordt het leuk!! Wij op zoek op Google Maps.... De plaatsnaam stond er niet, maar de satellietweergave verraadde de huisjes tussen de bomen. Zouden die verlaten huisjes er dan echt nog staan?  Vanmorgen zijn wij in de auto gestapt om dit gehucht te vinden.... Eerst is het de kunst om het gehucht Pet