Boef, onze harige viervoeter. De braafste kat die we in tijden hebben gehad. Poept in eigen achtertuin, zit heerlijk op de bank in het zonnetje voor de deur te genieten en wandelt iedere vroege morgen en late avond trouw achter onze Mechelse draak aan als we ons rondje doen. Af en toe rent ze het blokje om, omdat respectievelijk de voor- of achterdeur dicht is en haar hevig krabben en mauwen geen effect heeft. Verder slaapt ze de hele dag óf in de bosjes in de achtertuin, óf boven op zolder tussen de dozen. Wat een heerlijk leven!
Met mooi weer blijft ze ‘s nachts voor de deur zitten, waardoor wij in de vroege ochtend vaak wakker worden van schreeuwende eksters en kauwen bij ons open raam. Niet omdat Boef een gevaar is voor hun jongen. Nee, gewoon omdat deze groep het heerlijk vindt om haar ‘op stang’ te jagen. Want Boef kan niet jagen en al helemaal niets vangen.
En dat terwijl ze als kitten kon apporteren als de beste!
Nee, onze Boef raken we niet snel kwijt. Ik ben echter wel altijd heel geïnteresseerd in de wegen van een kat rondom zijn territorium. Er was een aantal jaren geleden een Engelse documentaire in het Engelse dorpje Shamley Green (in het graafschap Surrey) waarin 50 katten werden voorzien van een halsband gps en camera zodat men kon zien wat de katten uitspookten wanneer ze door het katten Luik naar buiten glipten. Ik moest het even opzoeken, maar voor eenieder die interesse heeft: ‘The secret life of the cat (2013). Zo fantastisch om te zien hoe de katten hun vaste routes hadden en sommige andere katten uit de weg gingen of juist opzochten en zelfs de tijden waarop ze naar buiten gingen daarop aanpasten.
Het leek mij destijds met onze vorige ondernemende kater Bram zo leuk om hem op die manier te volgen. Ik had enkele goedkope trackers uitgeprobeerd, maar wil je echt een goede tracker, dan heb je er echt al snel een systeem met een abonnement nodig. En dat had ik er toen niet voor over.
Tot ik onlangs de airtag tegenkwam en mogelijkheden bekeek. Deze zendt een signaal uit via alle iPhones gebruikers. In dit dichtbevolkte gebied leek mij dat wel wat. Mooi halsbandje erbij gekocht en het ietwat grote ding om de nek van de kat gebonden. Ook het kokertje ingevuld met het adres en telefoonnummer, want zo’n airtag kost toch nog wat en die wil je (net als de kat) graag terug. Mocht ze haar bandje verliezen, dan kan ik deze of zelf terugvinden met de app, of men leest de koker uit. Gelukkig alles zeer lichtgewicht, al vond Ton het maar niets om dat katten nekkie. Wel grappig dat hij protesteerde, want daar waar Boef en ik een hand en poezenpoot op één buik zijn, hebben die twee een haat-liefde verhouding. Ook de weken erna bleef hij maar aangeven dat dat idiote ding maar weer snel van haar nek moest. Hij heeft het sowieso nooit op halsbanden. Afijn ik wilde eerst resultaat zien. In het begin keek ik natuurlijk vaak op mijn telefoon waar Boef was. Maar hoe vaak ik ook keek en op wat voor moment dan ook; nooit gaf de airtag een andere locatie dan thuis aan. Ze is gewoon een ontzettend brave huispoes en was gewoon nooit lang en ver genoeg van huis. Na weken verslapte mijn aandacht om de airtag. Totdat Ton plotseling euforisch aangaf dat ze haar bandje al een paar dagen kwijt was. Ik keek natuurlijk meteen in de app op mijn telefoon. Nou, dat is makkelijk, ze is hem hier gewoon ergens thuis verloren.
Na twee dagen was ik het bandje echter nog niet tegen gekomen in huis en ook de hulp was al door het hele huis gegaan. dus ging ik met de app actief op zoek. Eerst het signaal af laten gaan; zonder resultaat. Het hele huis door met de zoekfunctie aan; weer geen resultaat. Dat is toch vreemd. Uiteindelijk toch ook de voortuin in. En net als ik twee stappen in de voortuin ben krijg ik signaal. Hele voortuin doorzocht en even buiten de tuin krijg ik gerichtere informatie. Nog vier meter, drie meter, twee meter en uiteindelijk beland in bij de papier bak van de buren twee huizen verderop. Welke idioot gooit de halsband van mijn poes met mijn airtag in een papier bak? Dan ben je in mijn ogen natuurlijk meteen een suffe … Ik doe de papierbak open en hoor duidelijk het signaal van de airtag van onderen uit die grote papierbak komen. Chips….
Om nou in het halfdonker in de papierbak van die doos twee huizen verder te gaan zitten graven, gaat mij iets te ver. Eens even kijken of ik haar morgen kan aanspreken en kan bevragen over de airtag aan mijn poezen halsband.
Zo’n airtag, handig voor je koffer op reis, zodat je kan zien op welke vluchthaven die beland is als je koffer zoek raakt. Maar voor een huisdier? Nee, niet echt geschikt…
Reacties
Een reactie posten