iBoor

Het  viel me op dat Laurens vanaf dinsdag niet online was. Meestal krijgen ze wekelijks één of twee minuten beltijd. Tot nu toe was dat op donderdag en dan ben ik bij de band en mis dus zijn telefoontje. Ik had mijn telefoon daarom dit keer duidelijk in het zicht naast mijn microfoonpedaal gelegd zodat ik het beeld zou zien opflitsen als hij belde. Maar helaas.... ook de donderdagavond hadden we geen contact. Naast die één a twee belminuten mogen ze hun telefoon niet gebruiken en hoort deze in een afgesloten kist te liggen. Maar wanneer ze in bed liggen en de staf niet in de buurt is zie je, volgens Laurens, overal schermpjes oplichten.  Deze week, echter, zag ik dat hij ook niet meer online was geweest via WhatsApp.  Na thuiskomst bleek dat o p de dinsdag één van zijn maten met zijn telefoon was gesnapt. De jongen verzon ter plekke de smoes dat hij zijn telefoon juist in de kast wilde leggen. En nadat de staf vroeg of hij hem gebruikt had en hij ontkennend had gereageerd, kreeg hij

Vijf weken geleden is hij gestart. Onze marinier in de dop.  Hij is begonnen aan zijn uitdaging en tegelijk met zijn proces worden wij ‘meegezogen’.  Mijn keuze was het niet. Maar ik gil er wel meteen achteraan dat ik geniet van het feit dat het er steeds meer op lijkt dat hij voor zichzelf een goede keuze heeft gemaakt. Want ik ben zo blij dat hij iets met passie doet! Onze jongste, altijd duidelijk aanwezig, maar die weinig vertelt over wat hij dagelijks meemaakt, voelt en denkt, is veranderd als een blad aan een boom. Vanaf dag één vertelt hij in geuren en kleuren wat hij meemaakt en hoe hij zich daarbij voelt. Maar wat me het meest verbaast, is dat hij daarbij ook in details vertelt wat hij heeft geleerd.  Want vooral dát kregen wij nooit van onze jongens te horen. Misschien komt dat wel omdat ik als leerkracht juist zo ‘eager’ was om dat te willen horen? ‘Blokken’, studeren zit niet in de genen van onze zonen. Het zijn echte doeners. Maar deze opleiding lijkt zo op zijn lijf gesch