Altijd bereikbaar

E

en huishouden van Jan Steen met twee jonge energieke zoon en volop genieten van je vakantie totdat je je vijfde middenvoetsbeentje breekt.

Dat hele kleine twijgje helemaal aan de buitenzijde van mijn voet begaf het tijdens onze reis aan de Franse kust, toen we van de klif af een weg zochten naar beneden naar het strand. Eerst dacht ik nog ‘gips erom en gaan’. Want ruim 10 jaar daarvoor heb ik hetzelfde twijgje op dezelfde plek, maar dan aan mijn andere voet gebroken. Ik kan me herinneren dat ik daarmee fietste, de bus pakte, en gewoon mijn dingen bleef doen. Kortom niets hield mij toen tegen. 

Het valt daarom vies tegen dat ik nu niets lijk te kunnen en inmiddels twee gipsen verder tot aan mijn knie, geparkeerd in onze eigen achtertuin zit te wachten totdat manlief weer thuiskomt van zijn werk. Want ik kan nu bar weinig….

Vrienden van ons zijn al zo fantastisch om de hond uit te laten als Ton werkt en blijven iedere dag even hangen voor een lekkere bak koffie, die ze overigens zelf moeten zetten. Een heerlijk momentje van afleiding, want ik kan niets en er gebeurt verder ook niets zo’n dag. 

De jongens hebben geen flauw idee dat hun moeder tijdelijk wat gehandicapt is en spelen heerlijk buiten, houden geen rekening met mama. Dit zorgt voor enige frustratie momentjes. Want ze gaan op pad en blijven uren weg. Volgens mij een typisch gevalletje van vroegtijdig ontduiken van de zorg van een fysiek beperkte moeder, maar dat terzijde.  

Afijn, na een aantal keren schaamteloos blèren vanuit de tuin kwam ik er al snel achter dat ik iets anders moest verzinnen om de heren op commando thuis te krijgen. 

Aan hen vragen om regelmatig hun ‘neus laten zien’ zou niet werken. Want in hun rollenspel als politie agent, ridder of soldaat, denken onze heren geen seconde aan de klok. Zeker niet, als je überhaupt geen behoefte hebt om naar je moeder ‘om te kijken’. Ik moest het duidelijk aantrekkelijker voor ze maken om thuis te komen. 

Nou had onze oudste zoals vele jongens op die leeftijd een grote interesse in mobiele telefoons. Niet omdat, zoals nu, er spelletjes en social media op staat. Dat bestond toen nog niet. Ik had een kleine zilveren Samsung klaptelefoontje met zo’n uitstekende antenne. Je kon er alleen heel dure sms-berichten mee sturen of bellen. De jongens zaten toen in groep 3-4 en het zou nog heel erg lang duren eer ze zelf een telefoon kregen, want toen was het als ouder namelijk nog wel vol te houden dat ze vóór de middelbare school geen mobiel nodig hebben. 

Ik had dus bedacht om Tom, de oudste, mijn telefoon mee te geven tijdens het spelen zodat ik hem kon bellen als ik ze iets wilde vragen of mededelen. Tom vond het zo speciaal dat hij een telefoon bij zich mocht dragen, dat ik niet bang was dat hij deze zou verliezen. 

Glunderend met mijn mobiel in zijn broekzak vertrok hij uit de tuin. Zijn broer ietwat jaloers op de hielen volgend. 

Er verstreek lange tijd en zoals gewoonlijk hadden de heren totaal geen behoefte om eens te kijken hoe het hun mams ging. En ondertussen werd het ook de hoogste tijd om een hapje te eten. Een mooi moment dus, om de heren te bellen en te vragen naar huis te komen. 

Met mijn huistelefoon belde ik mijn mobiele nummer en de telefoon ging al ettelijke keren over zonder dat deze werd beantwoord. Daardoor flitste het toch even door mijn hoofd of Tom de telefoon misschien toch was verloren? 

Vanuit de verte hoorde ik heel snel kleine voetstapjes dichterbij komen en hoorde ik Tom roepen ‘mam, mama, maaaaam!’ Ondertussen hoorde ik ook het gerinkel van de telefoon steeds dichterbij komen. Waarom nam hij de telefoon niet op?

De tuindeur sloeg met een klap open, hijgend en vooral glunderend komt Tom voor me staan. Mijn telefoon hoog in de lucht houdend, roept hij euforisch: ‘Mam, de telefoon gaat!!!’ 

Ja, deze manier van het beantwoorden van de mobiele telefoon had ik niet bedacht, maar zeker ook een prima vorm van communiceren!